The culture of negotiation and dialogue in Sira Prophet of Islam (PBUH)

Document Type : Original Article

Authors

1 Professor of Islamic History. Department of History, Faculty of Humanities, Tarbiat Modares University. Tehran Iran

2 Master of Islamic History, Faculty of Literature, Al-Zahra University, Tehran, Iran

Abstract

The practical life of the Prophet and her cultural life are full of a series of negotiations and dialogues that have always been an effective tool for propaganda and evangelistic strategy and cultural influence in the tradition of the Prophet. Regardless of the manner of negotiation or how cultural and political dialogue takes place, the purpose of this article is to critique the different types of negotiations or dialogue that existed in the political model of the Prophet between him and other political representatives, rulers and tribal elders.
What is certain is that Islam is a religion of peace and dialogue. Muhammad's method (Sira), both in inviting to Islam and in connection with other religions, especially Christians and Jews, showed that it was a friendly and peaceful method based on divine revelation.
The government of the of Prophet Muhammad (PBUH) has been an unparalleled example in the implementation of peace, friendship, and patience, relying on monotheism in calling the villages of the villages and the Bedouins to monotheism.
 This government showed that it could pave the way for the spread of Islam by establishing political relations and concluding neutral alliances or alliances with neighboring tribes and regions. The findings of the study indicate that basically in the political culture of Prophet Muhammad (PBUH), the main dialogue and negotiation has been undeniable.
One of the most important historical achievements of the beginning of Islam was the political success of the Prophet Muhammad in negotiating with representatives of tribes, clans, rulers and representatives of different lands, which increased the scope of conversion to Islam. And all the lands of Hejaz, especially in the general era of Aam Al-Wafood or Sunnah Al- Wafood, should join the Prophet Muhammad and renounce war and enmity, and establish a culture of peace and dialogue in their relations.
Studies have shown that the formation of the political system of Prophet Muhammad (PBUH) in Medina was one of the most important political events and the basis of propaganda developments of that era. The establishment of the government could have been a decisive factor in bringing about political change, and having divine legitimacy and popular support and public acceptance was one of the advantages of the political government of the Prophet Muhammad.
The policy of dialogue and tolerance with the People of the Book or a conscious invitation by sending representatives fluent in the Qur'an could quickly prepare the Hejaz for the authoritative acceptance of Islam. Of course, this was not limited to the Hejaz, but also included distant lands such as Yemen.
The sending of prominent representatives such as Ali ibn Abi Talib and Mu'adh ibn Jabal to invite the Yemeni people to Islam and their success in inviting Yemen has been due to the same spirit of interaction and pacifism and the ability of Muslim negotiators and inviters.
Based on this, it can be concluded that mainly the direct talks of Prophet Muhammad's special envoys had the best result to end the tribal conflicts, and at the same time, many people were attracted to his morals and accepted peace instead of war. Some have become Muslims.
Another result of this research could be identifying the goals of the Prophet Muhammad's negotiations. These goals are: maintaining the security and independence of the Islamic community; Dissemination of Islamic culture and development; Influencing other societies and exercising religious power; Using economic levers to protect the interests of Islamic society and create unity in the Arabian Peninsula.
The research has been done in a historical way with a descriptive-analytical approach based on original historical sources.

Keywords

References

قران کریم
ابن اثیر، عزالدین. (1409). اسدالغابه فی معرفه الصحابه. أبوالحسن علی بن محمدالجزری. بیروت: دارالفکر.
ابن الاثیر، عزالدین أبوالحسن علی بن أبی الکرم. (1965). الکامل فی تاریخ. بیروت: دارصادی.
ابن هشام. (1361). سیرت رسول الله. ترجمه و انشای اسحاق بن محمد همدانی. تصحیح اصغر همدانی. جلد 2. تهران: خوارزمی.
أبو یوسف. (1383). الخراج. ترجمه میر علی اصغر شعاع. جلد 2. کابل. میوند.
أبوالفداء، اسماعیل بن عمرکثیر دمشقی. (1407). البدایه و النهایه. بیروت: دارالفکر.
احمدی، علی بن حسینعلی. (1421). مکاتیب الرسول. بیروت: دارصعب.
اخوان کاظمی، بهرام. (1392). دیپلماسی و رفتار بین‌المللی در اسلام. تهران: (سمت).
آیینه‌وند، صادق، رسائل النبی و الوصی نامه‌های پیامبر (ص) و امام، (1380) ترجمه محمد علی لسانی فشارکی، تهران، دانشگاه تربیت مدرس، دفتر نشر آثارعلمی، چاپ اول،
باطنی، محمدرضا، (1376) فرهنگ معاصرانگلیسی فارسی، تهران، فرهنگ معاصر.
بیهقی، ابوبکر احمد بن الحسین. (1405). دلایل النبوه و معرفه أحوال صاحب الشریعه. تحقیق عبدالمعمق قلعجی. بیروت: دارالکتب العلمیه.
بیهقی، احمد بن حسین. (1417). السنن الکبری. جلد 9. بیروت: دارالفکر.
پورکاشانی، آریان، منوچهر. (1384) فرهنگ جامع پیشرو آریان پور. انگلیسی پیشرو آریان پور. تهران: نشرالکترونیکی و اطلاع رسانی جهان رایانه.
حسین علی منتظری. (1402). فقه الدوله الاسلامیه. جلد 2. قم: دفترتبلیغات اسلامی.
حق شناس، علی محمد. (1386). فرهنگ معاصرهزاره انگلیسی-فارسی. تهران: واحد پژوهشی فرهنگ معاصر.
حلبی، علی بن برهان الدین. (1975). السیره الحلبیه فی سیره الامین ومامون. قاهره: دارالمعرفه.
حمیدالله، محمد. (1376). نامه‌ها و پیمان‌های سیاسی حضرت محمد (ص) و اسناد صدراسلام. تهران: سروش.
حمیری المعافری، عبدالملک ابن هشام، السیره النبویه، مصطفی السفاء ابراهیم الابیاری و عبدالحفیظ شلبی، بیروت، دارالمعرفه، بی تا
خادمی، سید محمد. (1382). سیاست‌های جنگی و فرماندهان نظامی پیامبر اکرم (ص) از هجرت تا رحلت. استاد راهنما، دکترجلیلی، رشته الهیات و معارف اسلامی، پایان نامه کارشناسی ارشد. تهران: دانشگاه آزاد تهران غرب.
خرمشاهی، بهاالدین، انصاری، مسعود. (1386). پیام پیامبران (مجموعه‌ای از نامه‌ها، خطبه‌ها، وصایا، دعاها، تمثیل‌ها و سخنان جامع و فراگیرحضرت محمد (ص). تهران: جامی.
دهخدا، علی اکبر. (1377). لغت نامه محمد معین و سید جعفرشهیدی. تهران: دانشگاه تهران.
ذهبی، شمس الدین محمد بن احمد، (1413) تاریخ الاسلام وفیات المشاهیر والاعلام، عمرعبدالسلام تدمری، بیروت، دارالکتاب العربی، ط الثانیه.
زرینکوب، عبدالحسین. (1369) بامداد اسلام. تهران: امیرکبیر.
صمدانی، سیدجلال. (1395). مذاکره و دیپلماسی در اسلام. تاریخی از دیپلماسی خلفای اسلامی. شیراز: ارم.
طبرسی، الفضل بن الحسن. (1417). اعلام الوری یا اعلام الهدی. قم: موسسه آل البیت.
طبری، أبو جعفر محمد بن جریر. (1967). تاریخ الامم والملوک. محمد أبوالفضل ابراهیم. بیروت: دارالتراث.
عصفری، أبو عمرو خلیفه بن خیاط بن أبی هبیره اللیثی. (1415). تاریخ خلیفه بن خیاط. تحقیق شباب تحقیق نوازو بیروت: دارالکتب العلمیه.
غراب، کمال‌الدین. (1388). بررسی تطبیقی مباهله پیامبر (ص) با مسیحیان نجران در سال دهم در دو فرقه شیعه و سنی. استادراهنما، محمود مهدوی دامغانی، پایان نامه کارشناسی ارشد. تهران: دانشگاه پیام نور.
مجلسی، علامه. (1378). تاریخ پیامبراسلام (ص) مدینه. جلد 4. تحقیق سید علی امامیان. تهران: سرور.
مسعودی، ابوالحسن علی بن الحسین. (1409). مروج الذهب و معادن الجوهر. قم: دارالهجره.
معین، محمد. (1386). فرهنگ معین. تهران: زرین.
مقریزی، تقی الدین أحمد بن علی. (1420) متاع الاسماع بما للنبی من الاموال والاموال والفده و المتاع، محمد عبدالحمید النمیسی، بیروت، داروالکتب العلمیه، ط الاولی
منتظری مقدم، حامد. (1383). بررسی تاریخی صلح‌های پیامبر. قم: موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی.
نژادسبهانی، ابتسام. (1393). بررسی درون مایه‌های نامه‌های پیامبراکرم (ص). استادراهنما، صادق سیاحی، رشته، الهیات و معارف اسلامی دانشگاه شهید چمران.
واقدی، محمد بن عمر. (1409). المغازی. تحقیق مارسدن جونس. بیروت: موسسه الاعلمی.
هاشمی البصری، محمد بن سعد سعد بن منیع. (1410). الطبقات الکبری. محمد عبد القادر عطا. بیروت: دارالکتب العلمیه.
یعقوبی، أحمد بن أبی یعقوب بن جعفر بن وهب واضع. (بی‌تا). تاریخ الیعقوبی. بیروت: دارصادر.

Files

History

  • Receive Date: 13 December 2021
  • Revise Date: 26 February 2022
  • Accept Date: 15 March 2022

Share

How to cite

Statistics